در رویای تجزیه ایران

نوشته: هنگامه افشار …

پس از انقلاب سال ۵۷ جمعیت کثیری از ایرانیان جلای وطن کردند. در بین مهاجران گروهی که استبداد سرنگون شده را دموکرات‌تر از استبداد جایگزین شده می‌دانستند و در مقایسه یکی بر دیگری در مفهوم دموکراسی دستخوش لغزش و انحراف شده بودند به جرگه رسانه‌های گروهی و اپوزیسیون سیاسی پیوستند.

این قشر رفته‌رفته در نوستالژی بازگشت و به دست آوردن کرسی‌های قدرت از دست رفته از روی اضطرار حاضر به پذیرش هر روش غیر عادی از قبیل توطئه، کودتا، تراژدی ملی و حتی جنگ بر علیه ایران و ایرانی شد. آگاه و ناآگاه وسیله‌ای گردید در دست‌هایی که از تاریک خانه‌های قدرت جهانی، جهت تضعیف و تجزیه کشور، تقویت آخوند و افسار گسیختگی‌اش را بهترین طریق رسیدن به "هدف” تشخیص دادند.

از این رو بیش از سه دهه، ایرانیان خارج نشین علی‌رغم در دست داشتن انبوه امکانات مبارزه در زمینه سیاسی به جای پیشروی درجا زده‌اند و به جای ائتلاف و همبستگی جهت سرنگونی آخوند هم همدیگر را تضعیف کرده‌اند، هم نفس مبارزه را.

در داخل کشور، قضیه به گونه دیگری بوده است. آحاد مردم هر روز مواجه بودند با یک حکومت مرتجع، اقتدارگر، خشن، جانی، سرکوبگر و سارق که آشوبگری را به زشت‌ترین شکل ممکن رواج داد و پایه‌های اجتماعی بیمارگونه‌ای را پی‌ریزی کرد که در پی آن، تشنج‌های خیابانی، جنایت، گرانی، کمبود، بیکاری، بیماری و تحریم به همراه آورد و عرصه زندگی را تا جایی بر مردم تنگ کرد که اعجاز نجات از شر ابلیس را حتی در یک حمله خارجی آرزو کردند.

اما سیاه‌کاری حکومت آخوندی از این حوزه هم فراتر رفت. رادیکالیسم اسلامی را از قلب ایران به منطقه کشید و برای ترساندن جهانیان خشونت و تهدید را در بوق دمید و کرنا زد.

بهانه مناسبی بود برای ارقه‌های سیاسی مغرب زمین تا خود و گسترده‌ترین انبار مهمات جنگی را بکشانند به منطقه‌ای که تا پیش از آن حتی خوابش را هم نمی‌دید.

با بیداری اژدرهای متعصب و تندرهای اسلامی در کشورهای مسلمان و دستیابی شان به تکنولوژی غرب، چند بمب‌گذاری و کشتار و جنگ هم چاشنی کار شد و بسرعت برق، انواع جنگنده‌های زمینی، هوایی، دریایی و زیردریایی آمریکا و اروپا، دور تا دور کشورهای ثروتمند نفتی در منطقه خاورمیانه را پوشاند و به محاصره درآورد. "باید توجه داشت که خود غرب هم بیش از ۶ دهه، جهت گذر از کمونیزم و مسدود ساختن قدرت کمونیزم جهان گیر، از نفوذ اسلام به بهترین وجه بهره‌برداری کرد و با پر و بال دادن به تندروهای مسلمان و حذف سلحشوران در بین آنها و بخشش و فراهم کردن تسهیلات به رادیکال‌ها، غول را از شیشه بیرون آورد.”

در این میان کشور نوپای اسرائیل با بیست هزار کیلومتر مربع وسعت خاک آینده‌اش را در حلقه بیش از یک میلیارد و نیم جمعیت مسلمان بیش از پیش در خطر دید و رجزخوانی چون احمدی‌نژاد و خامنه‌ای، حذف جغرافیایی اسراییل، جنگ با کفار، پیشروی اسلام جهان‌گشا، ظهور امام زمان و مقوله‌هایی از این دست را تا بدان‌جا تبلیغ کردند که مسیحی و یهودی و بی‌دین و بادین، زهره ترک شد و شب‌ها دست به اسلحه خوابید.

چاره کار را یک تاریخ‌شناس مشهور و استاد دانشگاه پرینستون در آمریکا توصیه کرد. آقای «برنارد لوئیس» زاده انگلیس و خود یک یهودی اسلام‌شناس. نویسنده چند کتاب در زمینه عثمانی، اسلام ایران و یهود. ایشان جمله معروفی دارد مبنی بر این‌که: «من در سال ۱۹۴۰، امید داشتم اما امروز نه.»

ترجمان جمله آقای برنارد لوئیس یعنی: «به گذر یهودیان از بلای هیتلر و نازیسم امیدی بود اما به گذران آنان از اسلامیست‌ها نه.»

برنارد لوئیس تاروپود تاریخ و فرهنگ خاورمیانه و خاور نزدیک را یاخته به یاخته می‌شناسد و نخستین کسی است که طرح تجزیه ایران و نقشه جدید را ارائه داد. اما چون بر روی تخته‌سیاه کشیده بود، جدی گرفته نشد. مردمان منطقه هم به علت درگیری‌های مذهبی و گیجی از آنچه دورادور اما در حول و حوش زندگیشان می‌گذرد، نسبت به تقسیم‌بندی آقای برنارد لوئیس، بی‌توجه ماندند. آنها هم که توجه کردند موضوع را یک شوخی دانشگاهی تلقی نمودند. اما بودند کسانی که طرح آقای لوئیس وسوسه‌شان کرد و با گذشت سال‌ها و حوادث ناهنجار تاریخی در منطقه و در جهان پیشنهاد تخیلی این تاریخ‌شناس متفکر را مورد تحلیل و تعمق قرار دادند.

به‌علت عملکردهای نظام خونخوار آخوندی، به‌تدریج زمزمه تجزیه‌طلبی چند استان در ایران از جمله کردستان، آذربایجان و بلوچستان در خارج از مرزهای ایران تبلیغ و دامن زده شد تا جایی که یک روزنامه‌نگار یهودی آمریکایی به نام «مایکل لدین» به ناگاه دایه مهربان‌تر از مادر شد. سر خود و بدون مشورت از جامعه ایرانی، مخفیانه در پاییز ۲۰۰۵ در واشنگتن در محل «آمریکن اینتر پرایز» چند سردار ناشناس تجزیه‌طلب استان‌های ایران را با پرچم‌های رنگ وارنگشان دعوت کرد تا با کدخدایی ایشان، دموکرات‌مآبانه، بر سر میز مذاکره بنشینند و خواست‌هایشان را جهت بررسی مطرح کنند. حال چگونه آقای مایکل لدین، این تجزیه‌طلبان مدعی را شناسایی و به تلفن ایشان دسترسی یافت و چگونه خود آنها به دعوت ایشان لبیک گفتند، داستانی است که تا به امروز، حتی زبده‌ترین گزارشگران محقق هم از چند و چونش درمانده‌اند.